کارایی درونی و اثربخشی بیرونی برنامه درسی دوره دکترای حرفه ای پزشکی از دیدگاه دانشجویان، دانش آموختگان و اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد

مقدمه: آموزش پزشکان کارآمد و اثربخش، همواره مورد توجه دانشکده های پزشکی بوده است. این امر مستلزم بررسی برنامه آموزشی و برنامه درسی و سپس، بازنگری و بهبود کیفی آن است. پژوهش حاضر به منظور ارزیابی کارایی درونی و اثربخشی بیرونی برنامه درسی دوره دکترای حرفه ای پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد صورت پذیرفت. روش ها: این مطالعه توصیفی در سال 1390 در دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد انجام شد. جامعه آماری شامل دانش آموختگان دوره دکترای حرفه ای پزشکی از سال 1385 تا سال1390، دانشجویان سال چهارم تا هفتم دوره دکترای حرفه ای پزشکی و اعضای هیأت علمی دانشکده پزشکی این دانشگاه بوده است. نمونه در دسترس از دانش آموختگان (40 نفر) و اعضای هیأت علمی (70 نفر) و نمونه تصادفی از دانشجویان (200 نفر)، انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات در زمینه کیفیت درونی برنامه درسی، پرسشنامه کارایی درونی برنامه درسی استفاده شده در تحقیق کوچک پور بر اساس طبقه بندی ده گانه اکر (akker) بود. برای جمع آوری اطلاعات در زمینه کیفیت بیرونی برنامه درسی از پرسشنامه محقق ساخته پایا و روا بر اساس سه عنصر دانش، مهارت و نگرش استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تی استاندارد و تحلیل واریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: کارایی درونی تمامی عناصر برنامه درسی در دوره دکترای حرفه ای پزشکی از دیدگاه دانشجویان، دانش آموختگان و اعضای هیأت علمی، کم تر از سطح کفایت مطلوب (چارک سوم q3)، اما بیش از حد کفایت قابل قبول (چارک دوم q2) بود. اثربخشی بیرونی برنامه درسی در زمینه دانش و نگرش ایجاد شده در دانش آموختگان در سطح مطلوب قرار دارد در حالی که مهارت های کسب شده توسط آنان، اگر چه از حداقل لازم برخوردار می باشد اما در سطح مطلوبی نیست. همچنین در تمام عناصر برنامه درسی، بالاترین میانگین کارایی درونی مربوط به اساتید و کم ترین میانگین مربوط به دانش آموختگان می باشد. نتیجه گیری: بازنگری و طراحی مجدد برنامه درسی دوره دکترای حرفه ای پزشکی به منظور ارتقای کیفی کارایی درونی و اثربخشی بیرونی آن از سطح متوسط به سطح مطلوب، اهمیت و ضرورت دارد.